BENÝM OÐLAN FOTOÐRAFLARDA BÜYÜYOR

Ýçimde acýsý var yemiþi koparýlmýþ bir dalýn,
gitmez gözümden hayali Haliçe inen yolun,
iki gözlü bir býçaktýr yüreðime saplanmýþ
	evlât hasretiyle hasreti Ýstanbulun.

Ayrýlýk dayanýlýr gibi deðil mi?
Bize pek mi müthiþ geliyor kendi kaderimiz?
Elâleme haset mi ediyoruz?
Elâlemin babasý Ýstanbulda hapiste,
elâlemin oðlunu asmak istiyorlar
		yol ortasýnda
		güpegündüz.
Bense burda rüzgâr gibi
	bir halk türküsü gibi hürüm,
sen ordasýn yavrum,
ama asýlamýyacak kadar küçüksün henüz.
Elâlemin oðlu katil olmasýn,
elâlemin babasý ölmesin,
eve ekmekle uçurtma getirsin diye,
	orda onlar aldý göze ipi.

Ýnsanlar,
iyi insanlar,
seslenin dünyanýn dört köþesinden
dur deyin,
            cellât geçirmesin ipi.

Nâzým HÝKMET